Moksza-dharma-parwan 176

Mahābhārata

inwokacja (MBh 1.1.1)
nārāyaṇam namaskṛtya naraṁ caiva narottamam |
devīṁ sarasvatīṁ caiva tato jayam udīrayet ||

Tłumaczenie z sanskrytu: Stefan Ziembiński,
redakcja: Karina Babkiewicz

Rzecze Bharadwadźa:
W jaki sposób ów siedzący na górze Meru Pan Brahma,
stwarza te najrozmaitsze istoty?
To mi powiedz, o najwyższy z dwakroć narodzonych! [1]

bharadvāja uvāca
prajāvisargaṃ vividhaṃ
kathaṃ sa sṛjate prabhuḥ
|
merumadhye sthito brahmā
tad brūhi dvijasattama
||1||

Rzecze Bhrygu:
Rozmaite te istoty stworzył Manas [swą] myślą.
W celu ich ożywienia najpierw stworzona została woda. [2]

bhṛgur uvāca
prajāvisargaṃ vividhaṃ
mānaso manasāsṛjat
|
saṃdhukṣaṇārthaṃ bhūtānāṃ
sṛṣṭaṃ prathamato jalam
||2||

Tą, która daje życie wszystkim istotom
i dzięki której wzrasta potomstwo,
a gdy jej nie ma – ginie,
tą wodą wypełniony jest cały świat. [3]

yat prāṇāḥ sarvabhūtānāṃ
vardhante yena ca prajāḥ
|
parityaktāś ca naśyanti
tenedaṃ sarvam āvṛtam
||3||

Należy wiedzieć, że ziemia, góry, chmury i inne rzeczy,
które mają określony kształt,
[związane są] z bóstwem wody, Waruną.
Powstają one poprzez zgęstnienie wody. [4]

pṛthivī parvatā meghā
mūrtimantaś ca ye pare
|
sarvaṃ tad vāruṇaṃ jñeyam
āpas tastambhire punaḥ
||4||

Rzecze Bharadwadźa:
A jak powstała woda?
A jak ogień i wiatr?
Jak została stworzona ziemia?
Jest to dla mnie wielką niewiadomą. [5]

bharadvāja uvāca
kathaṃ salilam utpannaṃ
kathaṃ caivāgnimārutau
|
kathaṃ ca medinī sṛṣṭety
atra me saṃśayo mahān
||5||
Rzecze Bhrygu:
Kiedy dawno, dawno temu w brahmakalpie{1},
zeszli się razem brahmaryszi,
już wówczas zrodziła się u tych wielkich ludzi
niepewność co do powstania świata. [6]
bhṛgur uvāca
brahmakalpe purā brahman
brahmarṣīṇāṃ samāgame
|
lokasaṃbhavasaṃdehaḥ
samutpanno mahātmanām
||6||

Pogrążywszy się w kontemplacji,
ci dwakroć narodzeni pozostawali przez sto boskich lat w milczeniu,
w bezruchu i bez jedzenia, odżywiając się [tylko] praną. [7]

te ‘tiṣṭhan dhyānam ālambya
maunam āsthāya niścalāḥ
|
tyaktāhārāḥ pavanapā
divyaṃ varṣa-śataṃ dvijāḥ
||7||

Aż zstąpiła ku nim z niebios boska Saraswati
i wszyscy oni usłyszeli,
jak wypowiada pełne prawdy słowa: [8]

teṣāṃ dharmamayī vāṇī
sarveṣāṃ śrotram āgamat
|
divyā sarasvatī tatra
saṃbabhūva nabhastalāt
||8||

„Na początku była tylko najwspanialsza (pierwsza),
nieruchoma i bezgłośna przestrzeń,
bez księżyca, słońca ani wiatru;
wyglądała na uśpioną. [9]

purā stimitaniḥśabdam
ākāśam acalopamam
|
naṣṭa-candrārka-pavanaṃ
prasuptam iva saṃbabhau
||9||

Z tej przestrzeni powstała woda,
jakby z ciemności ciemność jeszcze ciemniejsza;
a z przypływu wody powstał wiatr. [10]

tataḥ salilam utpannaṃ
tamasīvāparaṃ tamaḥ
|
tasmāc ca salilotpīḍād
udatiṣṭhata mārutaḥ
||10||

Jak nieposiadające żadnego otworu naczynie
nie wydaje żadnego dźwięku,
tak to samo [otwarte] i napełnione wodą,
głośnym czyni wiatr. [11]

yathā bhājanam acchidraṃ
niḥśabdam iva lakṣyate
|
tac cāmbhasā pūryamāṇaṃ
saśabdaṃ kurute ‘nilaḥ
||11||

Podobnie, gdy bezkresne wody wypełniły przestrzeń,
wtenczas, wzburzywszy taflę oceanu,
wiatr powstał szumny. [12]

tathā salilasaṃruddhe
nabhaso ‘nte nirantare
|
bhittvārṇavatalaṃ vāyuḥ
samutpatati ghoṣavān
||12||

Wiatr ów, ze ściśnionej wody powstały,
wieje i dotarłszy do siedziby przestrzeni, nie zacicha. [13]

sa eṣa carate vāyur
arṇavotpīḍa-saṃbhavaḥ
|
ākāśa-sthānam āsādya
praśāntiṃ nādhigacchati
||13||

A w tym starciu ognia z wodą
stał się widoczny jasno płonący ogień.
Jego płomienie wzniosły się [wysoko] w górę
i rozświetliły ciemną [dotychczas] przestrzeń. [14]

tasmin vāyv-ambu-saṃgharṣe
dīpta-tejā mahā-balaḥ
|
prādurbhavaty ūrdhvaśikhaḥ
kṛtvā vitimiraṃ nabhaḥ
||14||

Ten ogień połączył się z wiatrem,
w wyniku czego nastąpiło [ich] zgęstnienie.
W ten sposób powstała woda. [15]

agniḥ pavanasaṃyuktaḥ
khāt samutpatate jalam
|
so ‘gnir mārutasaṃyogād
ghanatvam upapadyate
||15||

Woda, która spadała z nieba gęstniała jeszcze bardziej,
aż stwardniała i stała się ziemią. [16]

tasyākāśe nipatitaḥ
snehas tiṣṭhati yo ‘paraḥ
|
sa saṃghātatvam āpanno
bhūmitvam upagacchati
||16||

I trzeba wam wiedzieć, że ziemia jest łonem,
z którego wszystko tutaj się rodzi:
smaki, zapachy, przywiązanie i wszelkie żyjące istoty.” [17]

rasānāṃ sarvagandhānāṃ
snehānāṃ prāṇināṃ tathā
|
bhūmir yonir iha jñeyā
yasyāṃ sarvaṃ prasūyate
||17||

Tutaj kończy się chwalebnej Mahabharaty,
Księgi Ciszy rozdział sto siedemdziesiąty szósty.


{1} Brahmakalpa – kosmiczny okres Brahmy.

Dodaj komentarz