Somasundara Swami, długoletni uczeń Maharishiego, poprosił go kiedyś, by własnoręcznie napisał w jego notatniku choćby jedną literę (akṣara). Słowo ‘akszara’ znaczy również ‘nieprzemijające’ i oznacza Brahmana. Bhagawan napisał krótki epigram o tym, jak trudno jest zapisać owo ‘nieprzemijające’. Jest to pierwsza z zamieszczonych niżej strof. Pozostałe zostały napisane przez Bhagawana w innych okolicznościach i włączone do jednego z poematów Muruganara. Kolejność tych strof została podpowiedziana przez Bhagawana.[1]
1
Jedna sylaba wieczyście jaśnieje w Sercu jako Jaźń;
czy znajdzie się ktoś, kto potrafi ją napisać?
2
Inkantacja, docierająca do źródła dźwięku, jest najlepszym działaniem dla tych,
którzy nie są ugruntowani w świadomości, będącej źródłem „ja”.
3
Kto uważa owo wydalające ekskrementy ciało za samego siebie, gorszy jest od tego,
kto przyszedłszy na świat w ciele świni, ma ekskrementy za pokarm.
4
Nieustające szukanie Jaźni nazywamy najwyższą miłością Boga;
gdyż On, jedyny, mieszka we wszystkich sercach jako Jaźń.
5
To, co skierowany ku wnętrzu umysł nazywa spokojem,
przejawia się na zewnątrz jako moc;
ci, którzy doszli i odkryli tę prawdę, poznali to jako jedność.
6
Kto jest zadowolony ze swego losu, ten wolny jest od zazdrości;
zarówno w dostatku, jak i w nieszczęściu zachowuje równowagę
i nie wiążą go czyny.
7
Tylko ten, kto uwolnił sam siebie, może uwolnić innych;
wszelka inna pomoc jest jak prowadzenie ślepca przez ślepca.
8
Pytanie i odpowiedź należą do mowy, a ich domeną jest dualizm;
w monizmie nie znajdziesz ich nigdzie.
9
Nie ma stworzenia ani zniszczenia świata, nie ma więzów,
nie ma poszukiwania, dążenia, ani osiągania wolności;
wiedz, że to jest Prawda Najwyższa.
[1] Ze zbioru Collected Works of Ramana Maharshi, Sri Ramanasramam, Tiruvannamalai, 2011, str. 138.