Moksza-dharma-parwan 185

Rzecze Bhrygu:
Zaiste, ci ludzie, którzy weszli w „leśny” okres życia
i którzy żyją zgodnie z dharmą, zalecaną przez mędrców,
szukają sobie miejsc odludnych, leśnych pustelni,
położonych w pobliżu świętych wód –
zbiorników, rzek, czy źródeł.
Tam, w lasach pełnych
jeleni, bawołów, dzików, tygrysów, gazeli i słoni,
oddają się praktykom ascetycznym.
Porzucili oni życie w wiosce wraz z jego rozrywkami,
a także wiejskie stroje i pożywienie.
Żyją skromnie, odżywiając się korzeniami, owocami
i liśćmi roślin wyrosłych w lasach.
Siedzą i śpią na gołej ziemi, czy to piaszczystej, kamienistej,
czy na skałach lub w popiele.
Ciało okrywają ubiorami wykonanymi
z trawy, skór zwierzęcych lub z kory drzew.
Noszą długie włosy, wąsy i brody,
a gdy we właściwym czasie wlewają do ognia ofiarnego topione masło,
to robią to [uważnie], nie roniąc ani kropli.
Odpoczywają zaś [dopiero] wtedy,
gdy zdobędą paliwo oraz wszystkie inne przedmioty,
potrzebne przy składaniu ofiar, takie jak trawa i kwiaty.
Od zimnego i gorącego powietrza skórę na całym ciele mają spaloną i popękaną.
Żyjąc zgodnie z dharmą, zalecaną joginom,
podejmują różnorakie śluby i praktyki ascetyczne,
[w wyniku czego] chudną, tracą mięśnie,
ubywa im krwi, kurczy się skóra i kości.
[Ci ludzie] niewzruszonej woli mają ciała
[wytworzone dzięki praktykowaniu] sattwicznej jogi{1}. [1]

Zaś ten, kto pozostając zdyscyplinowanym,
postępowałby zgodnie z tymi zaleceniami mędrców,
niczym ogień spaliłby [swe] wady i słabości,
i pokonałby światy, tak trudne do pokonania! [2]

A teraz opowiem ci o życiu ascetów wędrownych.
Porzuciwszy święte ognisko domowe, majątek i żonę,
i strząsnąwszy z siebie więzy lgnięcia do otoczenia,
wędrują oni [po świecie],
jednakowym okiem patrząc na grudkę gliny, kamień, czy złoto;
nigdy nie angażują się w [zdobywanie rzeczy nietrwałych,
podległych] powstawaniu, trwaniu i ginięciu;
jednakowo traktują przyjaciół, wrogów i ludzi im obojętnych;
nigdy nie krzywdzą słowem, myślą ani uczynkiem
ani roślin, ani istot, zrodzonych z łona matki,
ani wylęgłych z jaj, ani też wylęgłych z kokonów owadów ani robaków.
Oni, bezdomni, wędrują po górach, wzdłuż piaszczystych brzegów rzek,
zatrzymując się w pobliżu świątyń, w mieście lub na wsi.
W mieście wolno im spędzić pięć nocy, na wsi zaś jedną.
Wszedłszy do miasta lub wsi,
zamieszkać mogą tylko w domostwach dwakroć narodzonych (braminów),
których czyny są czyste.
Żywiąc się jedynie tym, co wpadnie do ich żebraczych misek,
powinni powściągać kamę (pragnienia erotyczne),
gniew, pychę, zaślepienie (ekscytację), chciwość,
słabość ducha, skłonność do kłamstwa, obmowy i krzywdzenia,
a także zarozumiałość. [3]

Mówi o tym następujący werset:
U ascety, który wszystkie istoty obdarzył nieustraszonością,
przed żadną z istot nie rodzi się nawet najmniejszy lęk. [4]

Kto odprawiwszy ofiarę agnihotry
ze swego ciała, uczci ogień cielesny,
w swe usta składając dary wyżebrane,
przez spalenie ciała przekracza światy. [5]

Kto zaś będąc czystym i niewzruszonym
żyje zgodnie z zaleceniami dla tego okresu życia,
w którym dąży się do wyzwolenia,
ten, podwójnie narodzony, dociera
do cichego jak ogień pozawiony paliwa, świata Brahmy. [6]

Rzecze Bharadwadźa:
Słyszy się [tu i ówdzie] o świecie, od naszego świata wyższego,
lecz się do niego nie dochodzi.
Ten chciałbym poznać;
racz, o panie, opowiedzieć o nim. [7]

Rzecze Bhrygu:
Powiada się, że ów cudowny, upragniony
i zdrowy świat, zwany wyższym,
znajduje się wysoko w górach
we wspaniałej, słynącej zaletami krainie w pobliżu Himalajów. [8]

Mieszkają tam ludzie nieczyniący zła,
świetliści i nieskazitelni;
porzucili chciwość i fascynację światem
i nie doznają oni żadnych nieszczęść. [9]

Świat ten podobny jest niebu,
mówi się o nim same dobre rzeczy.
Śmierć przychodzi tam we właściwym czasie,
a choroby nikogo nie dotykają. [10]

Mężczyźni są tam szczęśliwi z własnymi żonami
i nie pragną żon cudzych.
Nie zabijają się wzajemnie
i nie są ciekawi spraw innych ludzi;
nie ma tam podstępnych działań,
nikt niczego przed nikim nie skrywa,
a w [umysłach ludzkich] nie rodzą się żadne wątpliwości. [11]

Tam z owoców swych czynów korzysta się jawnie,
na oczach [wszystkich].
[Zatem] niektórzy [ludzie] mieszkają w pałacach,
mają [wspaniałe] powozy, łoża i inne sprzęty;
[cieszą się] wszelkimi rozkoszami i noszą złote ozdoby. [12]

Są tam ludzie, którzy jedynie podtrzymują swoje życie,
a są też tacy, którzy ciężko na swoje utrzymanie pracują. [13]

Tutaj zaś, [w tym naszym świecie] są ludzie cnotliwi i złoczyńcy;
są szczęśliwi i nieszczęśliwi, bogaci i biedni. [14]

Tutaj obecne też są: z
męczenie, strach, zaślepienie i głód,
a także pożądanie bogactwa,
które opanowuje nawet ludzi uczonych. [15]

Tutaj obecne są rozmaite poglądy na temat tego,
co jest czynem prawym, a co nieprawym.
Człowiek mądry, który zna te dwójkę [czynów prawych i nieprawych]
żadnym nie kala się grzechem. [16]

Zdrada, nikczemność, złodziejstwo,
obelżywa i napastliwa mowa, przemoc,
krzywdzenie, obmowa i kłamstwo –
kto takich rzeczy się dopuszcza,
ten traci owoc swej ascezy.
U tego zaś, kto tego nie czyni,
owoc ascezy wzrasta. [17-18]

Ten nasz świat, ta nasza ziemia
jest polem działania:
poprzez czyny dobre osiąga się tutaj pomyślność,
zaś poprzez czyny złe – jej przeciwieństwo. [19]

To tutaj w pradawnych czasach
Pan Stworzeń i bogowie wraz z zastępami mędrców
uprawiali ascezę, oczyścili się
i znaleźli schronienie w świecie Brahmy. [20]

Ten wyższy świat, [o który zapytałeś],
położony w wysokich rejonach Ziemi,
obfituje w najwyższym stopniu we wszelkie dobra
i jest miejscem szczęśliwym.
Ci, którzy tutaj, [w niższych rejonach] czynią dobro,
tam się rodzą w następnym wcieleniu. [21]

Ci zaś, którzy tutaj czynią zło,
rodzą się jako zwierzęta;
inni znów żyją krótko
i znikają z powierzchni ziemi. [22]

Przyzwyczajeni nawzajem się zjadać,
chciwi i zaślepieni,
tylko tutaj spędzają swoje kolejne wcielenia
i nie przechodzą do wyższego świata. [23]

Zaś ci, którzy usługują guru,
zdyscyplinowani uczniowie bramińscy,
postępujący zgodnie z [regułami] ścieżki Brahmy,
roztropni –
oni poznają drogi wszystkich światów. [24]

Oto przedstawiłem Ci pokrótce dharmę, pochodzącą od Brahmy.
Na tym świecie mądrym jest ten,
kto wie co jest dobre, a co złe,
czym jest prawość, a czym nieprawość. [25]

Rzecze Bhiszma:
Tę naukę z ust mędrca Bhrygu usłyszawszy,
potężny król Bharadwadźa,
ową nauką o najwyższej dharmie zachwycony,
ze czcią mu się pokłonił. [26]

Oto zostało Ci, królu, objawione powstanie świata.
Czy chcesz, o wielce mądry słuchać dalej? [27]