Gopinath Kaviraj
The University of Burdwan, 1966.
Przełożył z j. angielskiego: Stefan Ziembiński, redakcja: Karina Babkiewicz.
Mahā-kāla-saṁhitā twierdzi, że najlepszym sposobem przebłagania Śiwy jest oddanie czci dziewicy (kumārī) i nakarmienie jej. Kaulowie (kaula) czczą ją nocą, natomiast smartowie (smārta) po południu. Dziewica powinna być należycie wykąpana, ubrana w wielobarwne sari i pięknie przyozdobiona biżuterią. Jej serce nie powinno być jeszcze dotknięte namiętnością i nie powinna była być w nikim zakochana. Powinna mieć 7, 8 lub 9 lat, jasną cerę, pochodzić z dobrej rodziny, a oboje jej rodzice powinni żyć. Nie powinna mieć żadnych wad budowy ciała, gęstych włosków na ciele, wystających zębów i nie może być z nikim zaręczona (vāg-dattā, „po słowie”).
Yāmala wymienia trzy rodzaje dziewic, tzn. parā, aparā i parāparā. Dziewica była jedynym Istnieniem przed stworzeniem świata, dlatego nazywa się ją Ᾱdyā-śakti, czyli PierwotnąEnergią (Mocą).
Imiona dziewic od pierwszego do szesnastego roku życia są następujące: Sandhyā, Sarasvatī, Tridhāmūrti, Kālikā, Subhagā, Umā, Mālinī, Kūbjikā, Kālasaṁgharṣā, Aparājitā, Rudrāṇī, Bhairavī, Mahālakṣmī, Kulanāyikā, Kṣetrajñā i Caṇḍikā.
Mahā-kāla-saṁhitā opisuje również liturgię nabożeństwa kumari-pudźy. Zatem dziewica powinna być najpierw uroczyście, z towarzyszeniem muzyki i tańców (?) doprowadzona do wrót sali, w której ma się odbyć ceremonia. Liczba dziewczynek, które będą obiektem czci powinna być nieparzysta – 5, 7 ,9 lub nawet 11. Tę, która ma najjaśniejszą karnację powinno się uważać za pierwszą (mukhyā), lecz jeśli nie ma więcej dziewcząt, wówczas wystarcza obecność tylko jednej. Do pudźy kāmya i nimittika potrzebna jest jedna, natomiast do nabożeństw jesiennych konieczna jest większa ich liczba. Dziewczynki powinny ustawić się w szeregu, trzymając oczy spuszczone. Czciciel powinien uważać pierwszą z nich za samą Boginię; wypiwszy puchar wina powinien wykonać pranajamę, odegnać złe duchy (bhūtāpasaraṇa), pokłonić się Guru, bogu Ganeśi i wykonać zabieg odgrodzenia stron świata (dig-bandhana). Potem powinien umyć jej stopy, niewielką ilość wody umieścić na swojej głowie i rąbkiem swej szaty wytrzeć jej stopy. Następnie używając nieuszkodzonych ziaren ryżu powinien wykonać obrzęd usunięcia przeciwności (vighnotsaraṇa). Obrzędy odpędzania złych duchów i usuwania przeszkód powtarza się jeszcze raz, gdyż, aby ujrzeć Boginię Dziewicę, do sali obrzędowej przychodzi wielu pomniejszych bogów i bogiń, i bardzo często istoty te powodują zakłócenia. Czciciel powinien potem, ująwszy swą lewą ręką prawą dłoń dziewczęcia, wprowadzić rząd dziewcząt do sali, pamiętając o tym, aby rozpocząć marsz prawą nogą. W trakcie przechodzenia do wnętrza sali kapłan wypowiada pięć wersów ku czci Bogini, zaczynających się od słów: „tvam ambā jagatām ādye jagad-ādhāra-rūpiṇī…” [Ciebie, Matko, któraś jest od początku światów tych wszystkich światów podporą i podstawą…] Uczczenie pierwszej dziewicy jest też uczczeniem wszystkich pozostałych. Kolejnym punktem programu jest złożenie ofiary pomniejszym bóstwom, po czym ma miejsce kumārī-nyāsa. Imiona osiemnastu Panien, mających swe siedziby w ciele ludzkim to: Mahā-candra-yogeśvarī, Siddhi-karālī, Siddhi-vikarālī, Mahāntāmārī (??), Vajra-kapālinī, Muṇḍa-mālinī, Aṭṭa-hāsinī, Caṇḍa-kapālinī, Kāla-cakreśvarī, Guhya-kālī, Kātyāyanī, Kāmākhyā, Camuṇḍā, Siddhi-lakṣmī, Kubjikā, Mataṅgī, Caṇḍeśvarī i Kaumārī. Ich siedziby to odpowiednio: głowa (śiraḥ), twarz (mukha), oczy, uszy, nozdrza, policzki, rzędy zębów, ramiona, serce, ręce, brzuch (jaṭḥara), plecy, uda, kolana, biodra (jaṅghā), łydki i całe ciało.
Następnie w radosnym uniesieniu czciciele oddają cześć dziewięciu boginiom (Śuddhā, Kālikā, Lalitā, Mālinī, Vasundharā, Sarasvatī, Ramā, Gaurī i Durgā) i dwóm bogom – Batuce (Batuka) i Ganeśi, których „reprezentują” chłopcy w wieku 5 i 9 lat. Tak samo zostaje uczczonych 8 Bhairawów – Asitāṅga, Ruru, Caṇḍa, Krodha, Unmatta, Kapāli, Bhīṣaṇa i Saṁhāra oraz 8 bogiń – Mahā-māyā, Kāla-rātri, Sarva-maṅgalā, Damarukā, Rāja-rājeśvarī, Saṁpat-pradā, Bhagavati i Kumārī. Sześć śakti usługujących boginiom to: Anaṅga-kusumā, Man-mathā, Madanā, Kusumāturā, Madanāturā i Śiśirā.
Po uczczeniu pierwszej powinno się też usłużyć pozostałym pannom. W ciszy należy ofiarować im pokarm, który one w milczeniu spożywają. W tym czasie nie powinno być słychać żadnej muzyki. Kapłan, złożywszy ręce, odśpiewuje na ich cześć hymn zwany Kumārī-stotra (16 wersów z Mahakalasanhity). Gdy dziewczęta skończą jeść, podaje się im betel. Potem następuje składanie darów i ceremonia pożegnania Bogini (visarjana).
Niezjedzone przez dziewczęta resztki pokarmu powinno się oddać szakalom lub zakopać w ziemi.
Nabożeństwo ku czci Dziewicy zaleca się odprawiać w trakcie kolejnych dziewięciu dni świąt Nava-rātri. Imiona dziewięciu postaci Durgi, czczonych w ciągu tych dziewięciu dni to: Hṛl-lekhā, Gaganā, Raktā, Mahocchuṣmā, Karālikā, Icchā, Jñāna, Kriyā i Durgā. Na koniec znajdujemy w tekście Mahakalasanhity następującą, znamienną przestrogę:
yadi sā kṣobham āyāti svayam eva vilāsinī |
tayā saha nayed rātriṁ vāsaraṁ vā niśītadhīḥ ||
kumārīṁ na spṛśed eva bhāva yuktena cetasā |
anyathā mṛtyum āyāti no ced devī parāṅ-mukhī ||
[Jeśli ona, swawolna, poczuje dreszcz emocji, niech wtedy ten, kto myśleć potrafi, spędzi z nią noc lub dzień. Lecz niech nie waży się tknąć jej choćby myślą namiętną, gdyż wtedy umrze; a gdyby nie umarł, to odwróci się od niego Bogini i będzie go prześladować.]