Moksza-dharma-parwan 188

Wielcy Mędrcy o nieruchomych umysłach,
radujący się swym poznaniem,
żyją tak, aby ich kontemplacja
mogła przebiegać bez zakłóceń. [2]

Ci, którzy wyzwolili się z uciążliwości samsary,
więcej już do niej nie powracają:
usunęli oni niewygody, związane z narodzeniem się [w ludzkim ciele]
i pozostają w swojej własnej naturze.
Nie ulegają [wpływom] par przeciwieństw
i stale dzierżą się prawdy;
wolni, ugruntowani w nijamach[1],
bez przywiązań, osiągają spokój umysłu. [3-4]

Niechaj przeto ten, kto ujarzmił wszystkie swoje zmysły,
siedząc nieruchomo niczym kłoda drewna,
utrzymuje swój skupiony na modlitwie umysł
w jednolitym stanie.
Niechaj uchem nie słyszy dźwięków,
skórą niechaj nie odczuwa dotknienia,
okiem niechaj nie widzi kształtów,
a język jego niechaj nie czuje smaków. [5-6]

Niechaj ten, kto poznał jogę i posiadł moc witalną,
poprzez praktykę kontemplacji porzuci również
wszystkie przedmioty pachnące
i niechaj nie pragnie żadnego z
tych pięciu rodzajów mącących świadomość
[zmysłowych] doznań. [7]

Niech przeto człowiek mądry
umieści zmysły w umyśle,
a potem niech unieruchomi niespokojny umysł
wraz z pięcioma zmysłami. [8]

Na pierwszym stopniu dhjany
człowiek wyćwiczony i inteligentny
powinien powściągać wewnętrzny umysł,
który błądzi tu i tam,
nie ma oparcia [w przedmiotach],
posiada pięć wrót [zmysłów]
i jest ruchomy i nieruchomy.[2] [9]

U tego, kto wykonał tę pierwszą dhjanę,
umysł, będący szóstym [zmysłem],
pierwej powściągnięty, natychmiast potem, wezbrany,
[mając tendencje do] ruchliwości, zaczyna wibrować,
rozbłyskując niczym błyskawica [przelatująca] pomiędzy chmurami. [11]

Świadomość tego,
kto podąża ścieżką kontemplacji
podobna jest kropli wody, tańczącej na liściu
i toczącej się to w tę, to w tamtą stronę. [12]

Umysł pozostaje na ścieżce kontemplacji
przez krótką chwilę, gdy jest powściągnięty;
potem znów powraca na ścieżkę wiatru prany
i staje się podobny pranie. [13]

Z wiarą we własne siły, wolny od trosk, energiczny i rześki,
niechaj wówczas ponownie
skupia swą świadomość [aktem] kontemplacji[3]
ten, kto poznał ścieżkę dhjana-jogi. [14]

Glina, popiół i krowie łajno,
gdy zbyt obficie wodą polane,
rozpływają się i nie zlepiają się w większe bryłki;
lecz gdy są zwilżane stopniowo,
niezbyt dużą ilością wody,
wtedy [można je formować] w dowolne kształty.
Podobnie powinien Jogin
stopniowo powściągać wszystkie swoje zmysły
i odrywać je [od przedmiotów zmysłowych],
a wtedy osiągnie właściwy stan uciszenia [świadomości]. [17-19]

O, Bharato! Posadowiwszy swój umysł i zmysły
na pierwszej ścieżce kontemplacji,
człowiek trwale je przy pomocy Jogi ucisza. [20]

Szczęścia, jakiego dosięga
ten, kto w ten sposób [uzyskał] panowanie nad sobą,
nie osiąga się zwykłym ludzkim wysiłkiem,
ani też nie jest ono dane przez bogów. [21]

Z tym szczęściem w sercu,
znajduje jogin radość w praktykowaniu kontemplacji.
W taki oto sposób dochodzą Joginowie
do owego czystego stanu nirwany. [22]