Moksza-dharma-parwan 189

Powiedzieć racz mi, o Bezgrzeszny,
o regułach dżapy
oraz kim jest recytujący dżapę asceta –
wyznawcą sankhji, jogi, czy może rytualizmu? [4]

Jakich reguł należy przestrzegać podczas składania ofiar?
I jaką nazwą określa się wszystkie recytowane modlitwy?
O tym wszystkim mi powiedz,
jesteś wszak wszechwiedzący! [5]

Tym, którzy praktykują dżapę,
szkoła wedanty [nazywana inaczej szkołą sankhji] zaleca sannjasę,
[czyli całkowite porzucenie zajęć świeckich].
Wedy natomiast nauczają [o potrzebie]
zaprzestania odprawiania rytuałów.
Na obu tych drogach, prowadzących do spokoju w Brahmanie,
praktykuje się dżapę [przez pewien czas,
a potem] się tej praktyki zaprzestaje[3]. [7]

saṃnyāsa eva vedānte
vartate japanaṃ prati |
vedavādābhinirvṛttā
śāntir brahmaṇy avasthitau |
mārgau tāv apy ubhāv etau
saṃśritau na ca saṃśritau ||7||

Powiem Ci teraz, o królu,
co na ten temat można przeczytać w księgach,
oraz o samej praktyce dżapy.
Zaleca się tutaj skupienie umysłu
oraz powściąganie zmysłów,
a także praktykowanie prawdy,
podtrzymywanie ognia,
usługiwanie pustelnikom,
kontemplację, ascezę, powściąganie zmysłów,
cierpliwość, dobrą wolę oraz umiarkowaną dietę. [8-9]

Ponadto wycofanie się od doznawania przedmiotów zmysłowych,
umiarkowana mowę, a także spokój.
Wymienione wyżej praktyki stanowią tzw. drogę działania
i prowadzą do osiągnięcia owoców.

Posłuchaj też o [praktykach,
stosowanych na drodze] powstrzymywania się od działania.[4]
Powiem Ci też w jaki sposób
wskutek [praktykowania] dżapy u uczniów bramińskich
dochodzi do powstrzymania działania.[*]

Powinien zatem ów uczeń,
wszedłszy na powrotną drogę (powstrzymania się od działania),
[prowadzącą poprzez] to, co przejawione (vyakta),
to, co nieprzejawione (avyakta)
i to niemające podpory (anāśraya),
uprawiać wszystkie bez wyjątku praktyki,
o których wyżej powiedziano.[5] [10-11]

yathā nivartate karma
japato brahmacāriṇaḥ |
na japo na ca vai dhyānaṃ
necchā na dveṣaharṣaṇau |*

etat sarvam aśeṣeṇa
yathoktaṃ parivarjayet |
trividhaṃ mārgam āsādya
vyaktāvyaktam anāśrayam ||11||

Potem powinien pożegnać wszelkie świecki sprawy
i więcej o nich nie myśleć.
Popadłszy w [stan] tożsamości (jedności duszy z Brahmanem),
niechaj umysł skupi w umyśle. [13]

Niechaj kontempluje Brahmana
recytując dające wielkie łaski mantry[6].
Potem, trwając w stanie samadhi,
powinien zaprzestać recytacji. [14]

Teraz [w stanie samadhi], jogin praktykuje kontemplację (dhyāna)
przy pomocy wezbranej siły [skupienia].
Dzięki ascezie staje się czysty i opanowany,
i zanikają u niego awersje i pragnienia. [15]

Bez pragnień, bez złudzeń,
niewrażliwy na działanie par przeciwieństw,
nie smuci się ani nie dąży do niczego.
Nie uważa się za sprawcę działań,
ani za sprawcę skutków tych działań. [16]

I nie powstają u niego żadne myśli egoistyczne;
nie chwytając nic dla siebie,
nie unosi się pychą
ani nie pozostaje bezczynny. [17]

Zajęty stale nie mającą sobie równej praktyką kontemplacji,
w kontemplacji pogrążony,
z pełnym przekonaniem kontemplacji oddany,
dzięki kontemplacji wchodzi w stan samadhi,
po czym stopniowo kontemplację porzuca. [18]

W tym stanie [samadhi] trwając,
on, zaiste szczęśliwy, porzuca wszystko;
wolny od pragnień porzuca prany
i łączy się z subtelną energią Śakti. [19]

Lecz jeśli nie ma na to ochoty,
wtedy wznosi się do sfery Brahmana,
gdzie kończy się jego wędrówka. [20]

Wzniósłszy się do poznania Atmana,
on, będąc spokojnym i zdrowym,
on, nieskalany,
wkracza w nieśmiertelność czystej Jaźni. [21]