Moksza-dharma-parwan 190

Kto by praktykował dźapę,
lecz nie postępował zgodnie z tym,
co się wyżej powiedziało,
lub wypełniłby tylko pewną część zaleconej praktyki,
ten zstępuje do Piekła[2], gdzie nie zaznaje szczęścia. [3]

Kto zaś praktykę swą wykonuje niedbale,
kto nie cieszy się nią, ani o nią nie martwi,
ten także trafia po śmierci do Piekła,
nie ma co do tego żadnych wątpliwości. [4]

Ci, którzy unoszą się pychą,
wszyscy oni idą do Piekła!
Człowiek, który nad innych się wynosi,
wkrótce zstąpi do Piekła! [5]

Zaś ten, kto będąc czymś zauroczony,
wykonuje praktykę powodowany jakimś pragnieniem
– osiąga to, czego pragnął –
i staje się to dla niego piekłem! [6]

I ten, który osiągnął nadludzkie moce
i zażywa rozkoszy panowania,
także jest w Piekle,
z którego nie może się wydostać. [7]

A kiedy ktoś praktykuje dźapę
zaślepiony pragnieniem,
wtedy jego pragnienia się spełniają
i osiąga czego pragnął. [8]

Kto nie ma należytego poznania,
kto ma mierną inteligencję, kto nie ma mądrości,
kto ma niespokojny umysł,
ten idzie do miejsca tymczasowego[3] lub zstępuje do Piekła. [9]

Ten z praktykujących dźapę,
kto nie doszedł do pełni mądrości, popada w zaślepienie;
z powodu tego zaślepienia trafia do Piekła,
w którym wielce się smuci. [10]

Kto zaś podejmuje praktykę dźapy
wraz z mocnym postanowieniem żarliwego i regularnego jej wypełniania,
także zstępuje do Piekła,
jeśli nie uda mu się doprowadzić praktyki do jej [szczęśliwego] zakończenia. [11]